Recensie: Hallo Lieverd – Kim van Schie
Uitgeverij: Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks
Voor Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks mag ik het boek Hallo Lieverd van Kim van Schie recenseren. Dat doe ik graag, omdat ik benieuwd ben naar het verhaal en de procedures rond een adoptie. Maar tegelijk ben ik ook sceptisch: zou het niet zo’n emotioneel jankverhaal gaan worden? Of juist het tegenovergestelde: een kil en afstandelijk verslag en een opsomming van gebeurtenissen? Vol goede moed sla ik het boek open…
Samenvatting
Hallo lieverd is een spannend, vertederend en waargebeurd verhaal over hoe een jonge vrouw zich staande probeert te houden tijdens een heftige adoptieprocedure in Nigeria.
Overvallen door angst, corruptie en ziekte probeert ze met een dosis humor het plotselinge moederschap het hoofd te bieden. Daarbij leert ze waardevolle levenslessen over het loslaten van perfectie en controle.
Dankzij volledige openheid van de auteur over de strijd met zichzelf is dit verhaal een inspiratie voor anderen, ook buiten de wereld van adoptie en moederschap. Kwetsbaar, rauw en eerlijk.
Over de auteur
Kim van Schie is journalist en een enthousiaste, gedreven en creatieve verhalenverteller. Als kind kroop ze daarvoor het liefst achter een ouderwetse typemachine. Later gebruikte ze vooral de microfoon en camera om verhalen op te tekenen als journalist. Inmiddels is ze eigenaar van haar eigen bedrijf Storyline Media en heeft ze ook de pen weer opgepakt. Als tekstschrijver en maker van online video’s vertelt ze nu ook de verhalen van allerlei organisaties en bedrijven. Maar haar eerste boek gaat over haar eigen persoonlijke verhaal: de adoptie van haar dochter Pauline.
Mijn mening
Diep onder de indruk. Ik wist wel dat een adoptieprocedure een lang en moeizaam traject is. Maar dat het psychisch zoveel impact heeft, had ik nooit kunnen bedenken. Ik heb zelf kinderen, maar blijkbaar groei je er in die 9 maanden zwangerschap naartoe om moeder te zijn en je ontmoet je kind direct na de geboorte. Met zo’n adoptietraject is het zo onvoorspelbaar of en wanneer je moeder gaat worden. En als je dan eindelijk dat telefoontje krijgt, ben je ‘ineens’ moeder, nog zonder dat je je kind ontmoet hebt. Bizar lijkt me dat.
Wat een bewondering heb ik voor Kim, die haar levensles in loslaten van controle en perfectie wel op een heel extreme manier heeft geleerd. Zij en haar man hebben zoveel te verduren gehad, ze hebben zoveel geduld en doorzettingsvermogen, petje af. Ik heb soms met verbazing gelezen hoe het er in Nigeria aan toe gaat met de procedures. Hoe corrupt het land is, maar ook erg bureaucratisch. Maar ik heb ook gelachen, om de herkenbare strubbelingen met een peuter en de ogenschijnlijke normale dingen voor ons, die in Nigeria zo anders zijn. De verbazing van Kim en haar man hierover, maar ook hun nuchtere manier om hiermee om te gaan.
En wat ontroerend hoe Pauline reageert op haar nieuwe ouders. Hoe snel ze ‘gewend’ is aan de nieuwe situatie en dat ze vooral haar nieuwe moeder geen moment uit het oog verliest. Hoe moeilijk die omschakeling daarna is van fulltime aandacht in het bloedhete Nigeria naar minder aandacht (vanwege werk van de ouders) in ons koude kikkerlandje.
Er komt nogal wat kijken bij adoptie. Daar had ik nooit zo bij stil gestaan. Dit boek is dan ook echt een eyeopener en wat mij betreft een must read voor mensen met een adoptiewens. Kim, bedankt voor dit intieme kijkje in jouw leven en jouw beleving van deze procedure. Je dochter kan trots op je zijn dat je dit (ook voor haar) hebt vastgelegd! Je hebt mijn 5***** dik verdiend!
boekenrupsjenooitgenoeg 