Recensie: Pispaal – Jan Hendrik

Recensie: Pispaal – Jan Hendrik

Uitgeverij: Ambilicious

Tijdens het Get inspired by books-event dat ik in april 2018 samen met Anneke Kleine Staarman organiseerde, ontmoette ik Jan Hendrik. Hij vertelde dat hij met een vrij omvangrijk boek bezig was over zijn leven. Hij vertelde dat het te vergelijken was met het oeuvre van Karl Ove Knausgård, die zijn op zijn leven gebaseerde boeken in delen had uitgebracht. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid. Ik had dan nog niks van Knausgård gelezen, maar ik had al vele lovende kritieken gehoord. Het boek van Jan Hendrik was alleen nog niet klaar.
Inmiddels was ons event alweer ruim een jaar geleden, toen Jan Hendrik mij benaderde en vroeg of ik zijn boek wilde recenseren, want het was eindelijk klaar. Maar natuurlijk wilde ik dat! En zo kon ik al snel in Pispaal beginnen.

Samenvatting
Daar ligt Jan. In elkaar geslagen en tegen de grond getrapt. Een brandende sigaret wordt in zijn gezicht uitgedrukt. Iedereen kijkt toe. Niemand die iets doet.
Ongecensureerd beschrijft Jan Hendrik het leven van een ‘pispaal’, alsof hij nog steeds de puber van toen is. Een ver­harde vechter die opstandig en eigen­wijs genoeg blijft om terug te slaan, zelfs als hij weet dat hij daarna nergens meer veilig is. Een nieuwsgierig wezentje dat maar niet lijkt te snappen waarom hij kennelijk de enige is met zulke sterke en intieme verlangens. Vooral als hij op de dansvloer staat en aangetrokken wordt door de pronkende achterwerkjes van de meisjes, maar weg­geduwd wordt als hij even te dichtbij komt.
En dan is er dat ene grote geheim in de familie. Waarom houdt papa steeds zoveel afstand? En waarom staat hij niet toe dat zijn zoons alleen met opa in de schuur komen om de pasgeboren lammetjes te voeren?

Deze autobiografische schelmenroman roept veel tegengestelde reacties op. Heeft seksualiteit inderdaad een te prominente plaats gekregen of is het eerder een inspiratie voor iedereen die vroeger gepest is? Is het alleen boeiend voor wie de schrijver kent of is het zo mooi verteld dat ook jij de kleine zal vergeten op te halen bij de oppas? Is het schokkend openhartig en zelfs zo rauw en eerlijk opgeschreven dat het afschrikt? Of is Pispaal vooral een meeslepend boek met grappige, verdrietige en hartverwarmende momenten?

Over de auteur
Jan Hendrik, een storyteller. Naast het werken met beelden, werkt hij aan oeuvre over zijn leven. Met dit eerste boek nodigt hij de lezer uit om uit te kijken naar het volgende deel.

Mijn mening
Mijn eerste indruk: een bijzondere cover. De kleuren en tekening spreken mij niet direct aan, dus ik zou het zelf niet opgepakt hebben in de boekhandel of bibliotheek. Al snel herken ik een man die over een stel boosaardige mensen (de pestkoppen neem ik aan) pist. Mijn associatie met de omgeving is duister en allesverzengend, alsof het een soort hel is. Tja, na het lezen van het boek denk ik dat het leven van Jan ook wel een hel is geweest.

Allereerst voelde het lezen van dit boek alsof Jan Hendrik van de hak op de tak springt. De vele (vrij) korte anekdotes zijn heel fijn en zorgen ervoor dat je door blijft lezen, het houdt de vaart in het verhaal. Maar van een onderlinge samenhang is niet altijd sprake en dat irriteerde mij af en toe. De anekdotes hadden qua gevoel misschien ook wel wat beter uitgewerkt kunnen worden, het blijft soms net iets te veel aan de oppervlakte. Wat misschien ook wel weer logisch is, want het lijkt mij vrij confronterend om over zoiets pijnlijks te schrijven.

Wat ik goed beschreven vond, was de worsteling als puber met seksualiteit: rauw en soms ronduit plat, zoals pubers zich ook kunnen uitdrukken.

Dit boek moest ik echt even laten bezinken. Het was razendsnel uit: de 162 pagina’s die het boek telde, had ik binnen 1,5 dag uit. Maar het gevoel dat ik eraan overhield was raar. Dit heb ik nog niet eerder gevoeld bij een boek. Een raar buikgevoel, een soort plaatsvervangende schaamte of zo. Het voelt ongemakkelijk.

Ik moet toegeven dat ik, ondanks mijn ongemak, diep respect heb voor Jan Hendrik. Hij heeft (schokkend) openhartig een boekje open gedaan over zijn jeugd, hij heeft zich met dit boek heel kwetsbaar opgesteld. En daar is lef voor nodig. Toch voelde het soms alsof ik net iets te veel info kreeg.

Ergens ben ik nog steeds nieuwsgierig naar het vervolg, want ik geloof dat dat er zeker aan zit te komen. Dit boek eindigde vrij abrupt voor mijn gevoel en aangezien ik Jan Hendrik volg op de sociale media, weet ik dat hij nog veel meer doet en beleeft. Hij heeft nog meer dan genoeg verhalen te vertellen. Ik hoop dat hij de vlotte schrijfstijl blijft vasthouden, maar de rafelige randjes die ik nu nog lees, weet op te poetsen tot prachtige verhalen.

Zoals ik eerder al aankondigde, splits ik mijn oordeel vanaf dit jaar op in verschillende onderdelen:

• Cover en titel: 2**
• Inhoud: 3***
• Redactie: 3***

Help, de psychiater wordt gek – Frits Oostervink

Recensie: Help, de psychiater wordt gek – Frits Oostervink
Uitgeverij: Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks

Een schrijnend bericht: de GGZ wordt steeds meer uitgekleed, met alle gevolgen van dien. Helaas hebben zowel mijn partner als ik hebben de afgelopen jaren beide ondervonden dat het best wel triest gesteld is met de geestelijke gezondheidszorg in Nederland. Van lange wachtlijsten tot verkeerde overdracht of geen controle op medicatie. Gelukkig zijn we zelf nog scherp genoeg om ons hiervan bewust te zijn en aan de bel te trekken als iets niet klopt, maar ik vraag me af wat de psychiatrische patiënten die minder mondig of scherp zijn moeten… Schrijnend… Daarom ben ik heel erg benieuwd naar het verhaal van een insider: de psychiater zelf. Hoe beleeft hij de versobering van en bezuinigingen in de GGZ? Welke consequenties ziet hij? Is het zo erg als ik zelf bedenk, valt het wel mee of is het misschien nog veel erger?

Samenvatting
Als patiënten hamerstukken worden: zorgen om de zorg

Na een ‘bijna-calamiteit’ met een patiënt kondigt de auteur, een ervaren ouderenpsychiater in een ggz-instelling, voor zichzelf een patiëntenstop af omdat hij onder de hoge werkdruk niet de medische verantwoordelijkheid wil nemen voor nog meer patiënten. Tijdens het functioneringsgesprek met zijn manager dat hierop volgt, voelt hij zich niet serieus genomen.

Hij begint aantekeningen te maken die hij later uitwerkt tot een uniek dagboek van een werkweek. Daarmee geeft hij een indruk van de diversiteit aan activiteiten en hoe hij tegen de stroom in tracht goede patiëntenzorg te leveren. Hij beschrijft de harde en onnavolgbare tegenstellingen die hij in de zorg tegenkomt, wat het hem doet en hoe hij zich staande houdt tegenover de overbodige regels, procedures en voorschriften die hem belemmeren in zijn werk, afgewisseld met persoonlijke gedachten en unieke verhalen over patiënten met hun psychiatrische achtergrond.

Ouderenpsychiatrie is een heel andere tak van sport dan de jongere volwassenenpsychiatrie, met meer aandacht voor de complexe invloed van geestelijke en lichamelijke veroudering op psychiatrische -, cognitieve – en somatische aandoeningen en de sociale context waarbinnen ouderen, hun verwanten en ambulante zorg interacteren. Het aantal ouderen neemt toe en daarmee ook het aantal met een psychiatrische aandoening die deskundige hulp zullen behoeven.

‘Help. de psychiater wordt gek’ maakt een breder publiek bekend met de ouderenpsychiatrie en de invloed van alle wet- en regelgeving en administratieve lastendruk op het dagelijks werk. Het wil een bijdrage leveren aan de discussie of wij met het nieuwe zorgstelsel en de bijbehorende zakelijke mentaliteit die ermee gecultiveerd wordt wel op de goede weg zijn.

Het boek is bedoeld voor iedereen die met dit onderwerp bezig is, voor patiënten en familie, professionals (in opleiding), bestuurders en managers werkzaam in de GGZ.

Over de auteur
Frtits Oostervink (1952) studeerde geneeskunde aan de VU in Amsterdam en specialiseerde zich tot psychiater in Maastricht. Tijdens deze opleiding maakte hij kennis met de ouderenpsychiatrie waarin hij inmiddels 30 jaar werkzaam is. De afbouw van voorzieningen voor ouderen en het wegbezuinigen van ouderenafdelingen in de GGZ beziet hij met zorg.

Mijn mening
Het is erg, veel erger dan ik zelf had kunnen bedenken. Je krijgt via de media wel eens wat mee, maar het blijkt verder te gaan dan wat je hoort en leest. Het is confronterend om te lezen hoe de GGZ-zorg uitgekleed wordt. Meer administratie, minder personeel en dus minder aandacht voor de patiënt en meer kans op fouten. Wat ik schokkend vond om te lezen, is dat psychiaters eindverantwoordelijk zijn voor patiënten die ze soms niet of slechts één keer zien/spreken. Onverantwoord.

Het boek heeft een prettig format: in de vorm van een soort dagboek zijn de belevenissen van deze psychiater duidelijk en interessant beschreven. Soms werd het een beetje langdradig, maar door de interessante materie wilde ik wel steeds verder lezen. De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, zodat ‘even het hoofdstuk uitlezen’ er vaak niet bij was voor mij. Daarvoor was het net iets te veel informatie in een keer, maar ik denk dat het een mooie vergelijking is voor de werkdag van een psychiater: te lang en te veel informatie. Verder heeft het boek een mooie cover, die direct de aandacht trekt en de boodschap onderstreept.

Een minpuntje zijn de vele patiënten waarvan de casus beschreven worden. Dit onderbreekt het verhaal meestal en door de grote hoeveelheid patiënten was ik soms het spoor bijster en moest ik weer even terugbladeren naar de casusbeschrijving om te weten om wie het nu ook alweer ging. Ik kan me voorstellen dat psychiaters dit soms ook zo ervaren in hun werk.
Tegelijkertijd zijn de casussen op zich heel goed geschreven, begrijpelijk ook, en nodig voor het verhaal. Zo wordt de urgentie van het verhaal nog duidelijker. Het is dus eigenlijk een plus-minpuntje.

Mijn ouders hebben hun hele werkzame leven in de gezondheidszorg gewerkt en zelf heb ik ruim zes jaar bij een zorgverzekeraar gewerkt. Dat scheelt bij dit verhaal: ik begrijp meteen waar Frits Oostervink het over heeft als hij over DBC’s, pammetjes en andere medicatie of medische termen begint. Dat kan voor mensen buiten dit vak nog wel een belemmering zijn bij het lezen van dit boek, hoewel Oostervink zijn best doet om termen uit te leggen of makkelijker te omschrijven. Het haalt wel de vaart uit het verhaal.

Voor mij is het dus een duidelijk, verhelderend en daardoor schokkend boek. Een aanrader als je wilt weten wat er nu echt in de psychiatrie speelt en wat de consequenties nu eigenlijk zijn. En dan heeft Oostervink zich hier alleen nog maar gericht op de ouderenpsychiatrie; we hebben het nog niet eens over de jeugdpsychiatrie, verslavingszorg of forensische psychiatrie. De gevolgen daar kunnen vaak nog verstrekkendere gevolgen hebben, kijk maar naar de berichten in de media…

Ik zou de politiek met klem willen aanraden dit boek te lezen en nog eens goed na te denken over de bezuinigingen in de zorg. En dan met name in de GGZ. Deze patiënten zijn ook ziek, ook al is het meestal niet zichtbaar. Deze patiënten hebben genoeg aan hun eigen geestelijke strijd. Psychiatrisch hulpverleners in alle gradaties voeren de strijd om hen beter te maken of hun leven te verlichten, daar moet geen strijd om de centen of om de aandacht van de hulpverlening bij komen. Het is zo vaak al zwaar genoeg. Niet alleen voor patiënten, maar ook voor de psychologen, psychiaters en psychiatrisch verpleegkundigen (en alle andere hulpverleners die ik nu vergeet) is het zwaar. Elke minuut moeten verantwoorden, targets moeten halen terwijl we het hier over patiënten van vlees en bloed hebben, die ieder weer op hun eigen manier reageren en waarbij geen casus gelijk is, behandelingen die niet kunnen plaatsvinden omdat er geen budget voor is, etc. Schrijnend, ik kan het niet anders zeggen.

Zoals ik eerder al aankondigde, splits ik mijn oordeel vanaf dit jaar op in verschillende onderdelen:

• Cover en titel: 5*****
• Verhaal: 5*****
• Schrijfstijl: 3***
• Redactie: 3***

 

Recensie: In je dromen ga jij – Inge van der Krabben

Recensie: In je dromen ga jij – Inge van der Krabben
Uitgeverij: Uitgeverij Luitingh-Sijthoff

Eerder las ik al het debuut van Inge van der Krabben, Tot waar we kijken kunnen. Een prachtig debuut, waar ik behoorlijk van onder de indruk was. Ik keek dan ook erg uit naar haar volgende roman: In je dromen ga jij. Ik mocht dit boek recenseren voor Luitingh-Sijthoff, waarvoor grote dank! Het boek met de bijbehorende boekenlegger lagen al snel in de brievenbus. Spannend… Wat zou Inge van der Krabben ditmaal voor verhaal afgeleverd hebben?

Samenvatting
Op het sterfbed van haar moeder krijgt de veertigjarige Mariam een opdracht die haar leven op zijn kop zet: vind mijn eerstgeboren zoon voor ik sterf, maar houd het geheim. Kan ze voldoen aan de laatste wens van Safia? Overweldigd door vragen en emoties regelt Mariam haar vertrek naar haar geboorteland Marokko. Aya, Mariams dochter, staat op het punt te trouwen. Ze heeft haar ouders ook iets op te biechten, maar is bang om haar hart te volgen. In Marokko leert Mariam een andere kant van Safia, en van zichzelf, kennen. En vindt ze op tijd de verloren broer? 

In je dromen ga jij is een prachtige roman over ongeschreven regels, het durven openbreken van tradities en het toelaten van het onbekende. Van een fijnzinnige schrijver met een goed gevoel voor karakter en sfeer.

Over de auteur
Inge van der Krabben (1972) studeerde algemene letteren aan de Universiteit van Utrecht, werkte als redacteur en communicatieadviseur voor diverse bedrijven en heeft haar eigen tekstbureau. Tot waar we kijken kunnen is haar debuutroman. In je dromen ga jij is haar tweede roman.

Mijn mening
Mijn eerste indruk: een mooie cover, die tot de verbeelding spreekt en nieuwsgierig maakt, zeker in combinatie met de titel. Goede keuze! De flaptekst maakt mij nog nieuwsgieriger naar het verhaal.

Inge van der Krabben verstaat de kunst van het verhalen vertellen. Ik werd meegezogen in de verhalen van Safia, Mariam en Aya en kreeg zo een bijzonder inkijkje in de levens van drie generaties Marokkaanse vrouwen. Ik heb het me zo vaak afgevraagd: hoe kijkt de generatie die in Nederland is geboren en opgegroeid naar hun Marokkaanse roots, hun cultuur, geloof en gebruiken, en dan met name de vrouwen? En hoe gaat de oudere generatie hiermee om? Natuurlijk weet ik wel dat het niet overal hetzelfde is, dat is in Nederlandse gezinnen ook niet zo, maar daarom is het nog wel heel mooi om te lezen hoe het voor deze vrouwen is. De spagaat waar zij in zitten: aan de ene kant aan de tradities en verwachtingen van de familie willen voldoen, maar aan de andere kant ook je eigen gevoel willen volgen, je eigen keuzes willen maken.

Stukje bij beetje kom je in dit boek achter de geschiedenis van Safia, die van grote invloed is op Mariam en Aya. Elk hoofdstuk wordt vanuit een van deze drie vrouwen verteld. Zo kom je ook achter de gevoelens en gebruiken van elk van deze vrouwen en merk je dat er een verschuiving plaatsvindt. Aya wil losbreken, haar eigen weg volgen, maar de familie niet voor het hoofd stoten. Een duivels dilemma, waar ze haar eigen weg in vindt.
De Nederlandse buurvrouw, die de familie wel eens een handje helpt met oppassen, vertegenwoordigt voor mij de oprecht nieuwsgierige Nederlander, die graag wil weten hoe het er in Marokkaanse families aan toegaat, maar ook haar eigen gebruiken en eerlijke mening verkondigt.

Door de relatief korte hoofdstukken en de verschillende invalshoeken ontvouwt het verhaal zich stukje bij beetje. Het zorgt er ook voor dat je wilt blijven doorlezen, je wilt weten wat er in het verleden gebeurd is, maar ook hoe de gebeurtenissen in het heden zich zullen ontwikkelen.

Met haar debuut Tot waar we kijken kunnen had Inge van der Krabben me al aangenaam verrast, maar met In je dromen ga jij heeft ze zichzelf wat mij betreft overtroffen. Hopelijk heeft ze haar naam hiermee definitief gevestigd in de Nederlandse literatuur en horen we nog veel meer van haar.

Ik baalde toen ik het boek dichtsloeg, ik had nog zoveel meer willen weten over deze familie, deze vrouwen. Dit boek is wat mij betreft een echte aanrader!
Zoals ik eerder al aankondigde, splits ik mijn oordeel vanaf dit jaar op in verschillende onderdelen:

• Cover en titel: 5*****
• Inhoud: 5*****
• Redactie: 5*****

Recensie: Geheim leven – Carla de Jong

Recensie: Geheim leven – Carla de Jong
Uitgeverij: AmboAnthos

Met grote dank aan AmboAnthos mocht ik Geheim leven van Carla de Jong vooruitlezen. Ik kreeg een ingebonden drukproef thuisgestuurd, vergezeld van een krantenartikel en een handgeschreven brief van Carla de Jong. Mijn eerste indruk: wauw, wat bijzonder! Het leest wel even wat onhandig in bed met zo’n drukproef op A4-formaat, maar dat geeft mij een goed excuus om mijn leeskussen goed uit te proberen! (erg geslaagd overigens 😊)
Eerder las ik al Nooit meer regen en De Johansons van Carla de Jong en dat vond ik al prachtige boeken. De verwachtingen zijn bij mij dan ook hooggespannen. De ondertitel Drie generaties in de ban van een familieverleden prikkelt me. Dat het verhaal zich ook nog in het zuiden van Friesland afspeelt maakt mij als Fries nog nieuwsgieriger.


Samenvatting
Wordt leed doorgegeven van generatie op generatie of is het mogelijk om met een schone lei te beginnen? Elza Kingma groeit op in het interbellum. Ondanks de crisis van de jaren dertig kent haar leven weinig zorgen, maar dat verandert met de komst van nieuwe buren. Van meet af aan koestert Elza antipathie tegen de buurvrouw. Toch raken beide families steeds nauwer bevriend. Dan scheurt een reeks dramatische gebeurtenissen de gezinnen uiteen. Elza gaat haar eigen weg en zwijgt over haar traumatische geschiedenis, ook tegen haar kinderen. Als ze tegen de honderd loopt, klopt het verleden aan en kan zij er niet langer voor weglopen.

Over de auteur
Carla de Jong is auteur van onder meer de uitstekend ontvangen psychologische romans Nooit meer regen en De Johansons. Ze is als docent verbonden aan de Schrijversacademie en woont in Amsterdam.

Mijn mening
De cover vind ik zelf niet zo mooi, maar intrigeert me wel. Waarom staan er twee vrouwen op de voorkant, waarvan één haar gezicht heeft afgewend en de ander slechts half zichtbaar is van de voorkant? Na het lezen van dit verhaal blijkt dat dit een passend beeld is en, net als de titel, voor meerdere uitleg vatbaar is. Dat vind ik een belangrijk kenmerk van een goede cover en titel.

Het verhaal wordt afwisselend in het verleden en heden verteld, zodat je stukje bij beetje de gebeurtenissen in deze familie ontrafelt. Briljant! De spanning wordt zo goed opgebouwd, zodat je door blijft lezen, omdat je wil weten wat er nu toch echt gebeurd is.

Hoewel sommige gebeurtenissen op een gegeven moment wel voorspelbaar zijn, weet Carla de Jong toch telkens weer een bepaalde draai te geven aan het verhaal, zodat je elke keer weer een beetje verrast wordt. Dan weer omdat de gebeurtenis toch net iets anders heeft plaatsgevonden dan je denkt, dan weer omdat Elza (of een van de andere personages) anders reageert dan je gedacht had.

Voor mij zat er veel herkenning in het verhaal, omdat ik zelf ook uit Friesland kom en dus redelijk bekend ben met de plaatsen die in het boek voorkomen. Omdat Carla de Jong vrijwel overal bestaande plaatsnamen gebruikt, was ik even op het verkeerde been gezet door Olde Siel en Nije Siel. Na contact met Carla (en later ook na het lezen van het nawoord) bleek dat ze deze plaatsnamen zelf bedacht heeft. Grappig, omdat er in Friesland wel degelijk een Nije-Syl en Ouwe-Syl (Bildts) bestaan. Deze liggen echter in het noorden van de provincie, tegen de zeedijk bij de Waddenzee aan. Uit de context van het verhaal had ik al begrepen dat de setting het zuiden van Friesland moest zijn, dus de verwarring was voor mij even compleet. En gelukkig ook weer snel opgehelderd.

Op het eind heb ik ook even een traan gelaten. De situatie met Elza deed me vrij veel aan mijn eigen beppe denken, die in 2016 op 91-jarige leeftijd overleed. Hoewel zij uit een zeer grote familie kwam en niet zo’n familiegeschiedenis met zich meetorste, was ook beppe niet zo’n prater over vroeger. Veel zaken zullen dan ook voor altijd een vraag blijven. Dat zal voor velen van ons wel herkenbaar zijn.

Dit verhaal is verder in één woord weer geweldig! Carla de Jong weet hoe je een verhaal moet vertellen en hoe je de lezer meeneemt in dit verhaal. Vrijwel vanaf het begin werd ik meegezogen in deze trieste familiegeschiedenis, die losjes gebaseerd is op de familiegeschiedenis van Carla de Jong zelf.

Het verhaal zit gewoon zo gigantisch goed in elkaar, het is zo mooi verteld, dat ik een diepe buiging maak voor Carla de Jong. Ik hoop dat ze altijd dit soort mooie romans blijft schrijven en ons meeneemt in de levens van mensen die we zelf hadden kunnen zijn. Chapeau!

Zoals ik de vorige keer al aankondigde, splits ik mijn oordeel vanaf dit jaar op in verschillende onderdelen: 

• Cover en titel: 4,5****
• Inhoud: 5*****
• Redactie: 4,5****

Blogtour: Gefaald – Ellen Lina

Blogtour: Gefaald – Ellen Lina
Uitgeverij: Ellessy

Na Crash en Koningslaan van Ellen Lina, kijk ik elke keer weer uit naar haar volgende boek. Ik spring een gat in de lucht als ik hoor dat ik mee mag doen aan de blogtour voor haar volgende boek: Gefaald.
Begin januari krijg ik het boek binnen, zo heb ik nog ruim de tijd om in week 4, op mijn verjaardag, mijn recensie online te zetten. De cover is eenvoudig, maar mysterieus, zodat ik nog nieuwsgieriger word naar het verhaal. Nu maar eens kijken of Ellen Lina weer zo’n parel afgeleverd heeft…

Samenvatting
De dertigjarige Vesper runt met haar ouders een bungalowpark op Texel, wanneer ze de charmante Stijn Daalhuizen en diens puberzoon Nick ontmoet. Na het overlijden van zijn moeder heeft Nick het moeilijk, en dat hij een goede band weet op te bouwen met Vesper is voor Stijn meer dan belangrijk.

Door de jaren heen is het voornamelijk Vesper die zich bezighoudt met Nick, Stijn is druk met zijn groeiende bedrijf. Ondanks de zorg en aandacht van Vesper, ontwikkelt Nick zich tot een problematische achttienjarige. Hij wordt van school gestuurd en zijn leven bestaat uit drugs, foute vrienden en feesten. Net wanneer hij Vesper beterschap heeft beloofd, dient zich een klus aan die hij niet kan laten liggen. Die nacht loopt het compleet uit de hand en de gevolgen voor het hele gezin zijn vanaf dat moment niet meer te overzien. Stijn en Vesper krijgen te maken met een groep levensgevaarlijke criminelen die nietsontziend hun leven binnendringen. Het drama is compleet wanneer Vesper wordt herkend door één van hen. Haar verleden komt bovendrijven en dat blijkt heel anders te zijn dan Stijn en Nick hadden verwacht.

Weten Stijn en Vesper Nick te beschermen? Lukt het hen om elkaar te vertrouwen? Pas wanneer ze denken dat de rust is wedergekeerd ontvouwt zich een afschuwelijk scenario, dat alle relaties op scherp zet.

Over de auteur
Ellen Lina-Rink werd in 1983 geboren in Arnhem. Na de middelbare school volgde ze de PABO en werd docente op een basisschool. Vanwege het werk van haar man, die piloot is, heeft ze 3 jaar op Curaçao gewoond. Sinds 2016 woont ze weer in Huissen, Nederland. Ze heeft twee zoontjes. Ze houdt van reizen en dan vooral naar Canada en de Verenigde Staten. Ze is een echt familiemens en heeft veel hobby’s, zoals lezen, voetbal kijken, schrijven en muziek luisteren. Muziek inspireert haar vaak en haar muzieksmaak is heel breed.
De thriller Gefaald is haar zesde boek. Eerder verschenen de goed ontvangen romans Vasthouden, Ooit zal ik je weer zien, Sky, Crash en Koningslaan.

Mijn mening
Na het lezen van dit boek kan ik niet anders concluderen dan dat de cover passend is. Het lijkt of de (jonge)man op de cover een moeilijke, onduidelijke weg alleen moet afleggen, zonder te weten waar die naartoe leidt. Het zou zo een weg op Texel kunnen zijn, maar ook ergens in het buitenland.

Ik vroeg me even af in hoeverre deze eerste echte thriller van Ellen Lina zou verschillen van haar spannende liefdesromans, want die vond ik al spannend. Maar in deze thriller weet ze de spanning nog een (behoorlijk) tandje op te schroeven. Spanning in meerdere opzichten. Spanning die onder je huid kruipt en daar blijft sudderen.

Ellen Lina laat met dit boek zien hoe vaag de grens tussen kleine en grote criminaliteit is en dat afglijden makkelijker is dan je misschien zou denken. Ze beschrijft het zo levensecht, dat ik soms het idee kreeg dat ik zelf een rol speelde in dit hele verhaal en geen grip meer op mijn leven had. De personages zijn zo goed beschreven en uitgewerkt; het brengt het verhaal tot leven en maakt de personages geloofwaardig.

Het verhaal is enorm goed opgebouwd en wordt afwisselend vanuit het oogpunt van Stijn, Nick en Vesper verteld. De spanning wordt door dit wisselende perspectief steeds opgevoerd. Bij de proloog dacht ik nog: “Ja, lekker dan. Op de achterflap staat Weten Stijn en Vesper Nick te beschermen? en hier hebben ze het ineens over de begrafenis van Nick. Dan hebben ze hem dus niet kunnen beschermen… Weg verrassing.” Maar hoe verder ik kwam, hoe verrassender het werd. Elke keer als ik dacht dat ik wist hoe het zat, nam het verhaal een andere wending. Ik ging op een gegeven moment aan alles twijfelen. Niets is wat het lijkt. En daar hou ik van.

Uiteindelijk (na die frustrerende proloog, die aan het einde van het boek helemaal duidelijk wordt) heeft het boek me tot het einde toe weten te boeien en was het in een paar avonden uit. Zoals voor velen waarschijnlijk wel bekend is, kom je ook in dit verhaal personen tegen uit haar eerdere boeken. Ze hebben een kleine rol, maar zijn zeker herkenbaar. Ik ben benieuwd of iemand anders deze personen ook heeft herkend!

Ellen Lina, ik blijf fan van jou! Wat ik jammer vind, maar dat is ook een beetje beroepsdeformatie waarschijnlijk (ik ben zelf ook redacteur), is dat ik nog een aantal slordigheidsfoutjes in de spelling/grammatica las. Ik splits mijn oordeel vanaf nu dan ook op in verschillende onderdelen:

• Cover en titel: 4,5 ****
• Inhoud: 5*****
• Redactie: 4****

Ruim voldoende dus en zeker een aanrader!

Recensie: F*ck it, het is wat het is – John Parkin

Recensie: f*ck it, het is wat het is – John Parkin
Uitgeverij: Kosmos Uitgevers

Als ik de samenvatting lees, denk ik meteen: ja, dit herken ik. Bijvoorbeeld: ik kan pas gelukkig zijn als ik… (10 kilo afgevallen ben, die baan krijg, meer geld heb, etc.). Waarschijnlijk zeggen we dit allemaal wel eens. Maar ja, eigenlijk is dit puur uitstelgedrag en er is altijd wel weer een nieuw excuus als het ene doel gehaald is. Ik ben dus wel benieuwd welke inzichten ik krijg tijdens het lezen.

Samenvatting
Fuck it – Het is wat het is is hét boek over alles accepteren zoals het is. Geschreven door dé Fuck it-autoriteit John Parkin. Van Fuck it – deel 1 zijn meer dan 25.000 exemplaren verkocht!
Het is inmiddels een gevleugelde uitspraak: “Fuck it!” In dit nieuwste boek tilt John Parkin dit motto naar een nieuw niveau. Velen van ons stellen hun leven uit omdat ze denken: ik kan pas gelukkig zijn als ik… (10 kilo ben afgevallen, die baan krijg, meer geld heb…). Fuck it met al die excuses! Het leven is wat het is en het is heel goed mogelijk om gewoon tevreden te zijn. In dit uitdagende, grappig geschreven boek vertelt John Parkin hoe. Een inspiratiebron voor persoonlijke ontwikkeling.

“’Fuck it’ is een oefening in accepteren en loslaten, maar dan zonder esoterisch gezever.” – de Volkskrant

Over de auteur
John Parkin is de zoon van Anglicaanse priesters. Hij bestudeert al meer dan 20 jaar oosterse wijsheid. In zijn holistisch centrum The Hill that Breathes in Toscane organiseert hij cursussen en retraites. Op bol.com vind je alle boeken van John Parkin, waaronder het nieuwste boek van John Parkin.

Mijn mening
Toegankelijk en makkelijk te lezen boek. Sommige anekdotes en voorbeelden lijken wat aangedikt, maar zijn erg vermakelijk. En soms ook pijnlijk herkenbaar. Ik geef het onmiddellijk toe, ik denk ook weleens: ik vind rust als/ik kan ontspannen als… En vul dan maar wat in. Er is altijd wel wat. Het is het excuus om zaken uit te stellen. Fijn om daar eens bewust bij stil te staan.

Het boek geeft je een paar tips en tricks hoe je hier beter mee om kunt gaan. De gedachte ik vind rust als… is een level 1 gedachte. Level 2 beschrijft hoe je rust kunt vinden in jezelf, door bijvoorbeeld meditatie, een kopje thee drinken of wat ook maar voor jou werkt. Er zijn echter altijd afleidingen, waardoor je de rust niet kunt behouden.

Level 3 noem ik het F*ck it level. Het komt er gewoon in het kort op neer dat je leert relativeren. Accepteren en loslaten. Alles mag er zijn, ook de onrust en de afleiding. Zorg er alleen voor dat je de balans weet te houden. En weet dat alles weer voorbijgaat. Leuke gedachten en gebeurtenissen, maar ook problemen en nare dingen. Alles is tijdelijk.

Het klinkt heel simpel en als dat het zou zijn, zouden deze boeken natuurlijk niet geschreven hoeven te worden. Ik vind het fijn om zulke boeken te lezen als een soort reminder. Want ergens weet je wel hoe het werkt, maar in de waan van de dag vergeet je het weer toe te passen. Door dit boek te lezen ben je je weer even bewust van je eigen gedachten en hoe je daar zelf invloed op kunt uitoefenen door ogenschijnlijk simpele oefeningen.

Praktisch, luchtig en makkelijk leesbaar. Lekker voor tussendoor. Ik kom dan ook uit op 3***. Geen hoogstaand boek, maar wel lekker om te lezen. Een aanrader voor iedereen die alles uitstelt en zijn innerlijke rust vooral van anderen laat afhangen.

Recensie: Het probleem met voor altijd – Jennifer L. Armentrout

Recensie: Het probleem met voor altijd – Jennifer L. Armentrout
Uitgeverij: Zomer & Keuning

Toen de oproep kwam om Het probleem met voor altijd te recenseren, viel ik meteen voor de cover. Vrolijk, mooie kleuren, maar er straalde ook iets mystieks uit. Nadat ik de beschrijving las en zag dat het van Jennifer L. Armentrout was, werd ik extra nieuwsgierig. Ik had nog nooit wat van haar gelezen, maar hoorde jubelende verhalen over haar mooie verhalen. Dat belooft wat! Ik was dan ook erg blij toen ik een berichtje kreeg dat ik als een van de recensenten uitgekozen was voor dit boek. Toen het heerlijk dikke boek (432 pagina’s!) binnenkwam werd ik nog blijer. Ik hou van dikke boeken. Vol verwachting begon ik aan dit boek…

Samenvatting
‘Het probleem met voor altijd’ is een prachtige young adult-roman van Jennifer L. Armentrout. Mallory heeft zichzelf in haar jeugd aangeleerd zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Hoewel haar leven inmiddels veel beter is geworden, wordt ze alsnog geleid door angsten. Dan loopt ze Rider weer tegen het lijf. Ze kent hem van vroeger, uit dat andere leven. Hij beschermde haar destijds en doet dat nu weer. Maar gaat het met Rider zelf wel zo goed? Jennifer L. Armentrout beschrijft in ‘Het probleem met voor altijd’ prachtig de ontwikkeling van een jonge vrouw die uit haar schulp kruipt.

Over de auteur
Jennifer L. Armentrout woont in Martinsburg, West Virginia. Wanneer ze niet hard werkt aan een boek, besteedt ze haar tijd aan fitness, lekker lezen, kijken naar echt slechte zombiefilms en besteedt ze tijd aan haar man en haar Jack Russell Loki. Haar droom om schrijfster te worden begon tijdens de wiskundelessen, waar ze liever korte verhalen schreef dan aan haar wiskunde te werken. Jennifer schrijft YA romans (science fiction, fantasy) en moderne romans. Onder haar alter ego J. Lynn schrijft ze romans voor volwassenen en NA romans. Zij is de #1 New York Times-bestsellerauteur van boeken waar de vonken van afspringen.

Mijn mening
Jennifer L. Armentrout heeft mij niet teleurgesteld. Door dit prachtige verhaal werd ik weer even terug geslingerd naar mijn eigen examenjaar en de heftige verliefdheid die ik op die leeftijd voelde. In tegenstelling tot mijn jeugd, is die van Mallory en Rider niet gelukkig geweest. Ze zijn beide opgegroeid in pleeggezinnen en hebben het nodige voor de kiezen gehad qua verwaarlozing en mishandeling. Hierdoor vond ik het verhaal best heftig voor een Young Adult.

Tegelijkertijd gaf deze informatie het boek ook de nodige diepgang, waardoor ik geboeid bleef tot het einde. Ik besefte dat dit tegenwoordig misschien wel de realiteit is, hoe erg ik dat ook vind. Ik was compleet verpletterd aan het eind, maar tegelijk ook heel hoopvol. Net als Mallory geloof ik in het goede in mensen. Natuurlijk weet ik wel dat er ook slechte mensen bestaan die hele slechte dingen doen. Maar ik blijf geloven dat het merendeel van de mensheid goed is en goed doet.

Dat is ook wat uit dit boek sprak: hoop en vertrouwen. Maar ook vooroordelen. Niet alleen in het boek, maar ook bij mijzelf. In het begin van het boek betrapte ik mezelf erop dat ik dacht dat Hector slecht was en dat hij de oorzaak was van een aantal problemen. Maar dit bleek helemaal niet zo te zijn en hij bleek zelfs zachtaardiger te zijn dan hij in eerste instantie overkomt. Dit zette mij ook weer aan het denken. Hoezeer ik ook in de goedheid van mensen geloof, we blijken allemaal toch vooroordelen te hebben.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik meer van Jennifer L. Armentrout ga lezen. Ze heeft een hele fijne vertelstijl, waardoor je door het boek vliegt. Wat voor mij echt een minpunt is, is dat er nog te veel taal- en spelfouten in het boek staan, waardoor ik een punt aftrek in mijn beoordeling. Toch komt Het probleem met voor altijd dan nog uit op 4****.

Recensie: Ctrl Alt Delete – Tamara Haagmans

Recensie: Ctrl Alt Delete – Tamara Haagmans
Uitgeverij: Kabook

Ik spring een gat in de lucht als ik de mail ontvang: ik ben een van de 5 recensenten die het boek Ctrl Alt Delete van Tamara Haagmans vooruit mag lezen. Jippie!! Ik heb een paar weken geleden voor het eerst iets van Tamara gelezen (Lot uit de loterij) en dat smaakte naar meer. Maar dat was een New Adult en dit is een Young Adult. Ik ben erg benieuwd of dit genre haar ook zo goed ligt! Het boek ziet er in ieder geval al erg mooi uit. Ik hou van covers die niet te druk zijn en wat te raden overlaten.

Samenvatting
Lily werd als kind behandeld voor non-Hodgkin, maar moest daardoor noodgedwongen stoppen met dansen. De behandeling slaat aan, en na een lang behandeltraject wordt Lily genezen verklaard. Ze pakt haar leven weer op en na jaren hard werken komt haar wens uit: ze mag dansen in de videoclip van Unity, een van de hotste boybands op aarde!

Ze ontmoet Jim, gameontwerper, en samen moeten ze werken aan haar clip. Jim blijkt een irritante kwal, die het bloed onder Lily’s nagels vandaan haalt. Toch krijgt Lily gevoelens voor Jim, als ze een andere kant van Jim ontdekt en ziet hoe hij zich inzet voor kinderen in het ziekenhuis. Langzaam maar zeker groeien ze naar elkaar toe. Het leven lijkt Lily eindelijk toe te lachen. Tot dat vreselijke moment…

Over de auteur
Toen Tamara Haagmans (1980) haar eerste boekje schreef op klapperblaadjes waar ze zelf een boek van maakte, had ze nooit verwacht dat ze het ooit nog eens voor een uitgever zou doen. Haar eerste stappen op het ‘schrijverspad’ zette ze omdat haar man haar uitdaagde ‘Als je het zo graag wil moet je het gewoon proberen en niet zeuren dat je het niet kunt’ waarna ze meedeed aan de Chicklit-schrijfwedstrijd van Luitingh Sijthoff. Ze kwam meteen op de longlist terecht, maar Lisette Jonkman won. Tamara bleef meedoen aan schrijfwedstrijden. Ze eindigde meestal hoog en soms won ze:  http://www.tamarahaagmans.nl/wiebenik/

Tamara tekende een contract voor een publicatie bij Zomer en Keuning (november 2017), en voor een chicklit bij uitgeverij Ellessy (najaar 2018) en een serie lesbische sprookjes voor TintelingFem (2018). Hoewel haar grote wens altijd is geweest om thrillers te schrijven, heeft ze zich er inmiddels bij neergelegd dat je moet doen waar je goed in bent, en in Tamara’s geval is dat het schrijven van romantische verhalen en boeken, wat uiteindelijk resulteerde in haar Young Adult-debuut dat in juni 2018 bij Kabook uitgevers verschijnt.

Als Tamara niet schrijft leest ze, werkt ze voor Stichting Coriovillum of valt ze mensen lastig met haar eeuwige research en haar notitieboekje dat ze altijd in haar tas heeft.

Mijn mening
De titel geeft wel heel goed weer hoe ik me voel als ik het boek dichtsla: Ctrl Alt Delete. Afgesloten, weggevaagd door de tranen die rijkelijk vloeiden. Wat een dubbel gevoel: ik wilde het boek uitlezen, weten hoe het zou aflopen. Maar tegelijkertijd stribbelde mijn hele lijf tegen, want ik wilde helemaal niet dat het zo zou eindigen. Dat kan toch niet? Ik wilde er niet aan, maar moest me toch overleveren aan het verhaal. Dat einde, die epiloog… Ik heb gejankt, dat wil je niet weten, ik kon ook niet stoppen. Ontroostbaar ging ik slapen. Als ik er alleen al weer aan denk, schieten de tranen me weer in mijn ogen.

Een deel van het verhaal is redelijk voorspelbaar: jongen en meisje vinden elkaar niet leuk, maar trekken toch naar elkaar toe en krijgen uiteindelijk een relatie. Daar is op zich niet zo veel bijzonders aan. Wat wel bijzonder is, is de manier waarop Tamara Haagmans haar personages tot leven weet te wekken. Ja, zo voelde het voor mij echt. Het zouden mijn vrienden kunnen zijn. Een hele fijne vertelstijl. Het meest verrassende was toch wel het einde. Lastig om niet te veel te verklappen, terwijl die epiloog het verhaal echt afrondde en zorgde voor mijn tranen.

Doordat het verhaal afwisselend vanuit Lily en Jim verteld wordt, krijg je van beide kanten mee hoe zij situaties beleven, hoe zij over de zaken denken. Door die afwisseling wil je ook steeds doorlezen… weten waarom ze zo doen en denken. Je kruipt als het ware in hun huid.

Met de nodige humor, een lach en een traan en een portie realisme van heb ik jou daar, heeft Tamara een pareltje afgeleverd. Voor een Young Adult misschien wel te heftig, maar aan de andere kant is het uit het leven gegrepen. Het zou ook in jouw of mijn omgeving kunnen gebeuren.

‘Weet je,’ zei ze zacht. ‘Ik krijg dan misschien niet het lange leven dat ik graag zou willen, maar ik heb wel alles uit dat leven gehaald. En dat heb ik aan jou te danken.’ (p.191)

Als een boek mij zo kan raken, deze emoties in mij los kan maken, dan kan ik niet anders dan de maximale 5***** toekennen! Tamara Haagmans is een naam die je in de gaten moet houden; ze schrijft veel en ze schrijft goed. Tamara, je hebt er een fan bij! Maar zorg de volgende keer voor een doos tissues bij je boek als je weer zo’n verhaal schrijft.

Blogtour: Koningslaan – Ellen Lina

Blogtour: Koningslaan – Ellen Lina
Uitgeverij: Ellessy

Sinds ik Crash van Ellen Lina heb gelezen, kan ik niet wachten tot haar volgende boek uitkomt. Ik doe dus ook echt een rondedansje als ik hoor dat ik mee mag doen aan de blogtour voor haar volgende boek: Koningslaan!

Eind december valt het boek op de mat. Wat een mooie cover! Intrigerend en een beetje duister; dat belooft wat. En als ik het boek opensla, tref ik een persoonlijke boodschap van Ellen aan. Dank je! Nu maar eens kijken hoe het verhaal is…

Samenvatting

Het wonen aan de Koningslaan leek een droom, maar blijkt de hel. ‘Welkom terug…’

Na het tragische overlijden van haar overspelige man, verhuist de tweeëndertigjarige Charlie van Amerongen met haar twee dochtertjes terug naar haar geboortedorp. Een nieuwe baan, een nieuwe woning, een nieuwe start. Charlie heeft een zwaar jaar achter de rug en heeft het nodig om het verleden achter zich te laten en opnieuw te beginnen. Alles lijkt goed te gaan. Haar huis aan de statige en populaire Koningslaan is prachtig, haar kinderen zijn blij, ze maakt vrienden, en haar werk – als juf van groep 3 op basisschool Koningsbos – bevalt haar goed. Het lukt haar zelfs om voorzichtig een nieuwe liefde toe te laten, de jonge Finn Bogers weet Charlie’s hart te veroveren. Voor het eerst sinds lange tijd durft ze weer gelukkig te zijn. Helaas blijkt al snel dat niks is wat het lijkt en loopt alles mis. Haar nieuwe vrienden beginnen zich tegen haar te keren, ze raakt haar baan kwijt en haar huis voelt niet meer veilig. Zelfs haar eigen familie begint aan haar te twijfelen. Charlie dacht dat ze alles op de rit had, maar haar nieuwe start draait uit op een complete nachtmerrie.

Over de auteur
Ellen Lina-Rink werd in 1983 geboren in Arnhem. Na de middelbare school volgde ze de PABO en werd docente op een basisschool. Vanwege het werk van haar man, die piloot is, heeft ze 3 jaar op Curaçao gewoond. Sinds 2016 woont ze weer in Huissen, Nederland. Ze heeft twee zoontjes. Ze houdt van reizen en dan vooral naar Canada en de Verenigde Staten. Ze is een echt familiemens en heeft veel hobby’s, zoals lezen, voetbal kijken, schrijven en muziek luisteren. Muziek inspireert haar vaak en haar muzieksmaak is heel breed. De spannende liefdesroman Koningslaan is haar vijfde boek. Eerder verschenen de goed ontvangen romans Vasthouden, Ooit zal ik je weer zien, Sky en Crash.

Mijn mening
Het duistere bos op de cover past geweldig goed bij de beklemmende spanning die in het boek ontstaat. Goede keuze dus. En dan de vertelstijl van Ellen Lina… Chapeau. Ik werd direct het verhaal ingezogen en meegenomen in de wereld van Charlotte (Charlie) van Amerongen.

Het begint als een heerlijk romantisch sprookje: jonge weduwe met twee kleine kinderen ontmoet in haar nieuwe woonplaats een aantrekkelijke, jongere vent. Type ruwe bolster, blanke pit. Er ontstaat een onstuimige romance waar de vonken vanaf vliegen. Heerlijk! Maar dan slaat het verhaal langzaam om in een psychologische thriller. Ik vind de term spannende liefdesroman daarom echt heel goed passen bij dit boek.

De spanning is erg goed opgebouwd. Het slaapwandelen van Charlie, het opvliegende karakter en het verleden van Finn en het bijzondere personage van Christina zorgen ervoor dat je tot het einde twijfelt wat er nu eigenlijk gebeurt en wie erachter zit. Heel knap! Maar ook beklemmend; is iedereen wel wie je denkt dat hij/zij is en waar ben je toe in staat als je slaapwandelt? Slaapwandelen komt ook in onze familie voor bij meerdere personen, maar zo extreem heb ik het gelukkig nog niet meegemaakt. Maar het zet je wel aan het denken.

De personages zijn leuk, herkenbaar en zouden je vrienden/vriendinnen kunnen zijn. Ze hebben genoeg diepgang, waardoor je ze redelijk leert kennen. Zelfs de minder leuke eigenschappen zijn (helaas) wel herkenbaar. Je betrapt je erop dat je waarschijnlijk zelf ook zo zou reageren in soortgelijke situaties. En wat leuk dat ik daar ineens een personage uit Crash voorbij zag komen! Ik heb me laten vertellen dat er ook een personage uit Sky om de hoek kwam kijken, maar dat boek heb ik helaas nog niet gelezen, dus die had ik zelf niet herkend. Ik ben benieuwd of iemand anders deze personen heeft herkend!

Ik heb weer genoten, ondanks het kleine foutje in de tijdlijn in het laatste hoofdstuk. Ellen Lina, wat kun jij schrijven zeg! Ik was al onder de indruk van Crash, maar ik kan nu wel stellen dat ik echt fan ben! Dankzij het kleine foutje is mijn oordeel eigenlijk 4,5 ster, maar dat wordt overal toch afgerond naar 5*****. Ga zo door en ik hoop dat het snel najaar 2018 is en ik je nieuwe boek weer kan lezen.

Benieuwd wat andere bloggers van Koningslaan vinden?

Recensie: Sandwichvrouw – Allison Pearson

Recensie: Sandwichvrouw – Allison Pearson
Uitgeverij: Atlas Contact

Als lid van De Club van Echte Lezers krijg ik elke maand/twee maanden een mail met daarin twee boeken van uitgeverij Atlas Contact waar ik me voor kan aanmelden om te recenseren. De vraag is natuurlijk elke keer of je bij de uiteindelijke selectie zit, maar dat is niet erg. Soms kunnen de boeken me niet boeien en meld ik me ook niet aan. Ik vind dit een prachtig initiatief en de boeken die elke keer aangeboden worden zijn ook erg afwisselend. Zo heb ik al eens waargebeurde verhalen mogen recenseren, maar ook romans. Dit keer had ik me aangemeld voor Sandwichvrouw van Allison Pearson. Wat was ik blij dat ik dit keer ook geselecteerd werd voor dit boek! Het ziet er in ieder geval al erg vrolijk uit en de flaptekst belooft een redelijk herkenbaar verhaal. Kom maar op!

Samenvatting
In Sandwichvrouw wordt Kate Reddy, hoofdpersoon van Allison Pearsons internationale bestseller Hoe krijgt ze het voor elkaar, binnenkort vijftig. Haar schattige kindjes zijn onmogelijke pubers geworden die hele maancyclussen doorbrengen achter hun telefoons. Terwijl Kates ouders ook steeds meer zorg nodig hebben. En omdat haar man onlangs ontslagen is en even volledig toegeeft aan zijn eigen midlifecrisis, lonkt er thuis een financiële catastrofe. Na een pauze van tien jaar moet Kate ineens weer de arbeidsmarkt op – die genadeloos blijkt voor een vrouw van haar leeftijd. Het wordt nog ingewikkelder wanneer een oude vlam weer opduikt.

Sandwichvrouw is een oergeestig, herkenbaar verhaal voor vrouwen die in hun pogingen om alle balletjes in de lucht te houden, zichzelf ergens kwijt zijn geraakt. Want uiteindelijk zijn we allemaal een klein beetje Kate Reddy.

Over de auteur
Allison Pearson (1960) studeerde Engelse letterkunde in Cambridge. Pearson is journalist en recensent. Ze schrijft columns voor de Evening Standard en de Daily Telegraph en woont met haar man en twee kinderen in Londen. In 2002 debuteerde ze met de bestseller Hoe krijgt ze het voor elkaar. In 2010 verscheen I think I love you.

Mijn mening
Hoe herkenbaar! Als vrouw zit je altijd in de spagaat tussen werk en privé. Je hebt een man, kinderen, je ouders worden hulpbehoevender en o ja, zelf kom je ook nog eens in de overgang. En dat combineren met een baan in een vaak harde, door mannen bepaalde, wereld; het is een enorme opgave die veel vrouwen zullen herkennen. Ook al ben je nog geen vijftig, zit je nog niet in de overgang en zijn je kinderen nog geen pubers, door de heerlijke schrijfstijl van Allison Pearson kun je je helemaal inleven en leest het boek lekker vlot weg.

Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm, door de ogen van Kate Reddy. Dit kan soms storend zijn, maar in dit geval versterkte het mijn inlevingsvermogen in Kate. Het was soms net alsof ik het zelf beleefde. Mijn vriend vroeg wel eens wat er was als ik weer in lachen uitbarstte tijdens het lezen. Of waarom ik zulke gekke gezichten trok. Ik had het zelf niet eens door.

Ik heb door die fijne schrijfstijl dus meerdere malen gelachen, maar ook wel een traantje weggepinkt. Vooral hoe ze Roy, haar geheugen, raadpleegt en dat het antwoord soms pas een paar hoofdstukken later komt, op een moment dat het totaal niet meer ter zake doet: briljant! Tja, en dan Jack… het is net een sprookje. Ik wil er verder niks over kwijt om spoilers te voorkomen, maar zo’n vent wil toch iedere vrouw? En wat een krachtige vrouw is Kate, uiteindelijk kiest ze toch voor zichzelf. Ik had een brok in mijn keel…

Sommige hoofdstukken zijn vrij lang, andere weer iets korter. Op zich niet erg, maar als ik nog net even een hoofdstuk voor het slapengaan wilde lezen, sliep ik met dit boek niet snel (of als ik erg moe was juist halverwege het hoofdstuk al). Soms was het verhaal zo mooi dat ik na twee uren mijn boek toch maar dichtklapte, ‘omdat het morgen wel weer vroeg zal zijn met de kinderen’. Korte nachten dus, maar het was het waard!

Ik kan niet anders dan 5***** geven. Hilarisch, herkenbaar en ondanks de dikte (461 pagina’s) had ik het binnen een week uit. Een echte aanrader dus! Ik ga in ieder geval de voorloper (Hoe krijgt ze het voor elkaar) ook lezen, want ik ben nieuwsgierig geworden naar deze schrijfster (en het verhaal van Kate Reddy).