Blogtour: Ik leef in een wereld die ik niet ken – Marjolijn Markus 
Uitgeverij: Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks
Voor Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks mag ik meedoen aan de blogtour van Ik leef in een wereld die ik niet ken van Marjolijn Markus. Vroeg of laat krijgt iedereen wel eens, direct of indirect, te maken met dementie. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig naar hoe de directe familie het ervaart als een dierbare Alzheimer krijgt.
Samenvatting
Koos Markus is een vitale, intelligente man die tot zijn 78e jaar een accountantskantoor heeft. Opeens doet hij zijn auto weg, vergeet hij afspraken, weet hij handig gebeurtenissen te omzeilen of vergissingen te camoufleren en stopt hij van het ene op het andere moment met zijn zaak. Koos heeft Alzheimer. Zijn dochter Marjolijn is verpleegkundige en wordt nu zijn mantelzorger. Zij neemt de lezer mee in een wereld die al lang niet meer de zijne is, waardoor ze zowel moeilijke als mooie momenten met haar vader meemaakt.
Door de Ziekte van Alzheimer werden de rollen omgedraaid: daar waar de vader zijn dochter vroeger met veel liefde bij de hand nam, deed zij dit de laatste jaren van zijn leven bij hem.
Over de auteur
Marjolijn de Jong-Markus (1961) werkte 25 jaar in de gezondheidszorg. Toen zij haar werk in de verpleging moest opgeven stond haar wereld op zijn kop. Op het moment dat haar vader de eerste verschijnselen van dementie ging vertonen, legde ze zich vol passie toe op de zorg voor hem en hield ze via een langdurige mailwisseling familie en vrienden op de hoogte van zijn ziekteproces. Deze eerste notities vormden het idee voor dit boek dat ze wilde schrijven als eerbetoon aan haar vader. Niettemin werd het daarnaast ook een boek dat veel inzicht biedt in de ontwikkeling van dementie in het algemeen en hoe je als familie en vrienden met het veranderende gedrag van een dierbare persoon kunt omgaan. Daarmee richt de auteur bovendien onbewust een schijnwerper op de mantelzorg als onmisbare schakel tussen patiënt en het medisch circuit.
Mijn mening
Zoals verwacht, was dit een heftig verhaal, met mooie, maar ook schrijnende anekdotes. Mijn pake (Fries voor opa) was ook dement, ik heb hem bijna niet anders gekend. Ik herken dan ook veel in het verhaal van Marjolijn. Ik begrijp de worstelingen waar Marjolijn mee zit: Zie ik het wel goed? Is het echt zo erg? Overdrijf ik niet? Het valt best wel mee, hij is nog best helder, toch? In mijn ogen is die eerste fase het moeilijkst voor iedereen. De omstanders twijfelen of hij niet gewoon wat vergeetachtig is, omdat iedereen wel eens iets vergeet. Maar ook voor degene zelf is het moeilijk: je raakt je houvast kwijt, vergeet steeds vaker iets waar je nooit eerder last van had.
Marjolijn heeft dit verhaal dan ook erg mooi verteld. Simpel, rauw en confronterend, maar dat is ook precies zoals het is. Met respect voor iedereen die betrokken is, schrijft ze haar ervaring van zich af. Ze legt de vinger op de zere plek, door bijvoorbeeld een situatie in het ziekenhuis te beschrijven. Dat zelfs het personeel in een ziekenhuis niet weet om te gaan met dementerenden is best schokkend. Toch moeten we ons ook realiseren dat omgang met dementie eigenlijk een specialisatie is. Maar gezien de vergrijzing, denk ik toch dat iedere zorgspecialist, van verzorgende tot arts, deze specialisatie zou moeten volgen.
Ik kan er nog heel over zeggen, maar ik wil niet teveel verraden over de inhoud van het boek. Hoe voorspelbaar het misschien ook is voor mensen die met dementie te maken hebben (gehad). Marjolijn heeft haar verhaal goed en indringend verteld. Ze heeft ons een prachtig inkijkje in haar eigen leven en dat van Koos gegeven, maar ook in dat van (familie van) dementerenden in het algemeen. Een ontroerend, pijnlijk, maar tegelijk ook prachtig persoonlijk verhaal. Daarom krijgt Ik leef in een wereld die ik niet ken 4**** van mij.
boekenrupsjenooitgenoeg 